Na temat Ruchu Wiary pisaliśmy wskazując źródła demonicznego nurtu Toronto Blessing. W artykule ks. Aleksandra Posackiego SJ znajdziemy wiele ważnych wskazań dotyczących zagrożeń jakie niosą te ideologie. Fragment artykułu poniżej.
Wiek XX w sferze ruchów religijnych charakteryzował się rozwojem pentekostalizmu i wszelkich ruchów charyzmatycznych (ruch ten liczy od 230 do 523 mln ludzi). Wśród nich znajduje się Ruch Wiary. Reprezentuje on specyficzne, a nawet skrajne nauczanie i praktykę ruchu charyzmatycznego
Charakteryzuje je swoista teoria i praktyka „pozytywnego myślenia” (pozytywnego wyznawania), mająca wspólne korzenie z pseudopsychologiczną i okultystyczną ideologią „pozytywnego myślenia”. Dla wielu Ruch Wiary ma charakter ponadkonfesyjny, dla innych jest to typowa forma współczesnego neoprotestantyzmu. Warto podkreślić, że z Ruchu Wiary czerpie ideologia Toronto Blessing. Charakterystyczna jest powtarzająca się terminologia (czy raczej nowomowa), jaka występuje w Ruchu Wiary. Często pojawiają się słowa, a nawet cytaty biblijne, np.: miejcie wiarę Boga!, moc wiary, namaszczenie, duchowa śmierć Chrystusa, nowonarodzony Jezus, autorytet wierzącego, słowa – kontenery mocy, życie w obfitości, Jego ranami jesteśmy uzdrowieni.
Egoistyczne motywacje
Ruch Wiary bywa określany także jako Pozytywne Wyznawanie czy Ewangelia Sukcesu. Ruch jest też znany jako Word-Faith Movement (Ruch Słowo-Wiara), choć bardziej jako Faith Movement (Ruch Wiary). Określa się go też terminami: Faith Formula (Formuła Wiary), Word of Faith (Słowo Wiary, WoF), Hyperfaith (Superwiara), Positive Confession (Pozytywne Wyznawanie), Prosperity (Pomyślność). Ruchu Wiary nie należy mylić z ideologią Ruchu Pełnej Ewangelii, choć w obydwu przypadkach myślenie jest podobne. Ruch ten posiada dwie frakcje: myślicieli pozytywnych (N.V. Peale oraz R. Schuller) z korzeniami tkwiącymi w tzw. Nowej Myśli (New Thought), a także Pozytywne Wyznawanie (K. Hagin czy K. Copeland) z grupami Word-Faith, które czerpią z nauk Esseka Williama Kenyona, Williama Branhama i Manifestu Synów Bożych czy Ruchu Późnego Deszczu (Manifest Sons of God, Latter Rain Movement).
Ruch Wiary dawno przeniknął do Polski, w tym do grup charyzmatycznych. Jako ruch nie posiada konkretnej daty powstania czy założenia. Nie istnieje żadna jego oficjalna struktura ani centrala. Nie ma również oficjalnego kierownictwa. Poszczególni nauczyciele mają własnych uczniów i są przywódcami niezależnych od siebie wspólnot lub służb, często sprzecznych i rywalizujących ze sobą.
Najbardziej znane postacie Ruchu Wiary to: Kenneth Hagin, Kenneth Copeland, Gloria Copeland, Benny Hinn, Frederick Price, Paul Crouch i Jan Crouch. Wielu ludzi żywi przekonanie, że ci „nauczyciele wiary” głoszą biblijne chrześcijaństwo. Lecz w stosunku do Biblii (zwł. Ewangelii) są oni głosicielami „innej ewangelii”, polegającej m.in. na zaspokajaniu egoistycznych pragnień dotyczących zdrowia i bogactwa. Czołowi nauczyciele Ruchu Wiary, jak Kenneth Copeland, Benny Hinn czy Kenneth Hagin, byli wielokrotnie krytykowani i napominani przez wiernych objawieniu Bożemu chrześcijan (także przez charyzmatyków), a mimo to nadal głosili herezje, a nawet szydzili publicznie z tych, którzy odrzucają ich nauki. W istocie ich motywacja i działanie bardziej odpowiadają średniowiecznym księgom czarnej magii czy historii paktów z szatanem, w których sprzedawano dusze za takie wartości, jak zdrowie, bogactwo, sława, władza – idolatrycznie postawione na pierwszym miejscu.
Pełny tekst dostępny w miesięczniku Egzorcysta nr 83.